martes, 1 de mayo de 2007

6

POR CERTO...
(gran locución)
... que aparcamos o “carro” na rua que baixa da Estação de Comboios atê o Cais... e claro, depois havia que subilo pa riba! Era só uma rua, “Sta. Catarina” (Eufémia, que nos valeu muito –a nossa peregrinação remata na sua campa– i depois baixar a rua da Alegria atê o Residencial.
Páranos a GNR!!!!
Eu:
–Lúa Neghra, acéndeme un pitillo.
–Vale!
–Rápido, que seguro que me fan soprar.
–Vai.
O guardinha:
–Estacione, se faz favor.
Eu, pensando: Mierda –castelhano–, seguro que me fai soprar.
Aparcamos. Facemos tempo. Aparco un pouco mellor.
Ele:
–Abra a janela!
Eu:
–Sim, sim.
Fumo. Hesito. Hostia! Fumo despois de ano e medio sen fumar.
Abro.
–A onde ê que vai?
Eu, profesional:
–Pois vamos atê Lisboa, logo Beja, no Alentejo e tal –calo o de Catarina Eufémia.
–Viagem?
–Viagem de feriados. Eh... gosto muitíssimo do Cais e... acho que é um dos lugares mais fermosos... MESMO DA PENÍNSULA!
A guantera que non abre.
Ele:
–Documentaçao.
Eu:
–Minha ou do veículo?
Ele:
–Sua i do veículo.
–Ah, sim.
Forcejeo coa puta guantera.
Acórdame miña nai e a súa manía de gardar tan ben as cousas que non hai dios que as encontre.
Fumo.
Ele:
–Sim?
Eu:
–Ê que o carro ê de minha mãe, etc...
Por fin abre (forzada).
–E ja viu o estadio do Dragão?
Eu:
–Eh? Ah, sim, ao vir, a autoestrada, a saída, etc...
–Não deixem de ver. Boa viagem.
Flipadón.
Rimos.
Acabo o cigarro.
Etc.
MIÑA NAI DEUME OS CAMIÑOS
MEU PAI DEUME O MARE
NON TIÑA MÁIS QUE DEIXARMENON PENSO MÁIS DEIXARE!

No hay comentarios: