martes, 1 de mayo de 2007

1 Santiago-Vigo-Guimarães-Porto

Porto, 13 (ou 14, xa) de abril do 2006, sobre a media noite (pola hora portuguesa)…
CONSEGUÍMOLO!!!Despois de comprobar que o zuncho perdía auga, cambialo pola Berlingo de Mamá Modista en Matamá, dar voltas por Guimarães, mercar unha saia nun “Inflação negativa” porque morría da calor, dar mil voltas, entrar e saír de Porto, atopar taxistas solidarios que recúan para deixarnos saír cando nos metemos polo carril que non é, chegar á Pousada da Juventude e que (loxicamente) non haxa prazas e teñamos que buscar pola Rede e chamar a mil pensións, saiamos e que bonita está a lúa chea sobre o Douro, e metérmonos nun labirinto infernal de direccións prohibidas durante dúas horas... Chegamos, duchámonos e inauguramos o caderniño!

2

Mea culpa. Recoñezo contrito o meu erro de percepción: os portugueses non guían mal, simplesmente son ÁCRATAS, arrenegan da norma. Despois de adiantarme sistematicamente pola dereita, non cederme o paso, etc., vai un TAXISTA e, cunha soa ollada de contrición miña, que me metera mal, recúa, fai recuar os de atrás e ármase un recuamento solidario cun galego. Os lusos tanto recúan por ti como te adiantan por anarquía.
Macquiavelo é concelleiro de tráfico en Porto, se xulgamos polo cristo de direccións prohibidas que me desesperan.
O da pensión é un mantedor efeminado encantador. Penso no pícaro dos seus 60 anos entregados a unha casa de citas no bo sentido. Entrañable.
En Guimarães miramos as casas de bonecas do curral das comedias, a faca suissa de 70 € e “Aqui nasceu Portugal” con Castelao nunha placa.
Nunha tasca do Cais, os estudantes danlle 2 bicos á señora que atende, coma se fose súa avoa, a velhinha benfeitora que os emborracha e que fala con nós para nos dizer que “há um cão na porta que não é bem”.
Porto en costa.
Adoro.É unha das cidades máis lindas que conheço.

3

A min encántame a mestura (na señora da taberna) de baby de cadros, saia de cadros, xersei e lentes… Coas pantuflas e os calcetíns das Supernenas.
E agora deixo un pouco de background tabernario:

E se o Eue/a Lúa Neghra/segundo proceda/... quere
ser da nossa malta
ten que beber desta copa até o fim.
E vai para dentro, vai para dentro, vai para dentro...

(putéase á/ao interfect@ o tempo que se queira, mentres el/a bebe...)

Vai para dentro e vai para baixo.

Outra:

Inmaculada, a senhora dos pasteis,
faz com que o vinho não se acabe nos toneis
e que a augardente seja cada vez mais forte,
juro e jurarei que beberei atê a morte.
Quando eu morrer não quero choros nem gritos,
a pê de mi quero cinco, cinco litros.
Vai, vai para arriba, vai para baixo, vai para o centro,
vai para o centro, vai para o centro e vai para dentro.
O que eu digo: @s portugueses son o que teriamos sido os galegos se nos deixasen...

4

Unha rapariga dime:
–Muito xiros!
–O que?
–Os sapatos!
–Que têm?
–Que são muito xiros!
–Ah! Obrigado.
Segue para a frente e reparo en que lle soba repetidamente o paquete ao mozo (seu?) louro que vai detrás.
As portuguesas son recatadas?Adoro!

5

Red Hot Chilly Peppers.
The Clash.
Violent Femmes.
The Doors.
Isto é o que puxeron ata o de agora (2-3 da mañán ou así) no pub máis pijo de Porto.
L. A. Woman.
Vale. Con esa música non é tan pijo...
Si, pero está no puto centro do Cais, na praza aberta ao río máis grande... Aquí, hai ano e medio cobráronme 3 € por un porto ás 7 da tarde. Hoxe hai Imperial de presão por 1 €.
Pero nas paredes da parte de arriba están: The Crow, Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Led Zeppellin, Kurt Cobain, Pulse (Pink Floyd-Pinfloi!), John Coltrane, Jimy Hendrix, The Blues Brothers e...
UNHA PÍA DE AUGA BENDITA!
E agora, The Cure...
[E no resto do Cais, música de “zapatilla”, como diría o Rubio, o meu compañeiro de piso]
Boys don’t cry.
Nothing else matters.
METALLICA![E todos, polo baixo, cantaruxan a letra. Isto non pasa en ningún outro país]

6

POR CERTO...
(gran locución)
... que aparcamos o “carro” na rua que baixa da Estação de Comboios atê o Cais... e claro, depois havia que subilo pa riba! Era só uma rua, “Sta. Catarina” (Eufémia, que nos valeu muito –a nossa peregrinação remata na sua campa– i depois baixar a rua da Alegria atê o Residencial.
Páranos a GNR!!!!
Eu:
–Lúa Neghra, acéndeme un pitillo.
–Vale!
–Rápido, que seguro que me fan soprar.
–Vai.
O guardinha:
–Estacione, se faz favor.
Eu, pensando: Mierda –castelhano–, seguro que me fai soprar.
Aparcamos. Facemos tempo. Aparco un pouco mellor.
Ele:
–Abra a janela!
Eu:
–Sim, sim.
Fumo. Hesito. Hostia! Fumo despois de ano e medio sen fumar.
Abro.
–A onde ê que vai?
Eu, profesional:
–Pois vamos atê Lisboa, logo Beja, no Alentejo e tal –calo o de Catarina Eufémia.
–Viagem?
–Viagem de feriados. Eh... gosto muitíssimo do Cais e... acho que é um dos lugares mais fermosos... MESMO DA PENÍNSULA!
A guantera que non abre.
Ele:
–Documentaçao.
Eu:
–Minha ou do veículo?
Ele:
–Sua i do veículo.
–Ah, sim.
Forcejeo coa puta guantera.
Acórdame miña nai e a súa manía de gardar tan ben as cousas que non hai dios que as encontre.
Fumo.
Ele:
–Sim?
Eu:
–Ê que o carro ê de minha mãe, etc...
Por fin abre (forzada).
–E ja viu o estadio do Dragão?
Eu:
–Eh? Ah, sim, ao vir, a autoestrada, a saída, etc...
–Não deixem de ver. Boa viagem.
Flipadón.
Rimos.
Acabo o cigarro.
Etc.
MIÑA NAI DEUME OS CAMIÑOS
MEU PAI DEUME O MARE
NON TIÑA MÁIS QUE DEIXARMENON PENSO MÁIS DEIXARE!

7

SECCIÓN PINTADAS
“Do Douro a Viveiro
é tudo tripeiro”
(Rua da Alegría)

“Obedeçer
e
(economía lingüística porque usa o rabiño da cedilha como acento do “e”)
morrer”
(Símbolo da Anarquía)

“O terrorismo ê a paranoia do século XXI”

8 Porto-Coímbra

Coimbra, día da República (española).
1.Abordamos a rapaza da oficina de turismo... Xusto cando está a pechala.
2.Percorremos a Universidade e queremos baixar a casa do Zeca... Xusto cando pechan a porta.
3.Demos a volta e seguimos a buscar a casa do Zeca... Xusto cando arroia.
4.Tentamos chamar ao Raúl. Eu non teño rede e o Eue ten o móbil sen batería. Decídese a pedirlle ao camareiro que nos deixe enchufar o cargador... E xusto marcha a luz.
5.O camareiro está a asubiar o “Grândola”, Eue quere gravalo co mp3, e xusto cando o prende... El cala.
6.Xusto cando garda o mp3... Volve asubiar!
Os portugueses fano todo do revés. Deberiamos terlles xa o truco collido!

9

Por exemplo, na autoestrada. Nós pensamos: que se preocupe o de atrás. Eles: que se preocupe o de diante. Claro, isto crea un sen fin de situacións adivertidas nos carrís de aceleración (que só en Portugal merecen ese nome) e nos carrís en xeral (adiantamentos pola dereita).
O primeiro que fixo Macquiavelo ao ser investido concelleiro de Urbanismo de Porto foi soltar polas rúas un galego cun carro. Tódolos sitios en que o galego virou á dreita ou á esquerda son hoxe direccións prohibidas.
Erguémonos ás 12:00 e, tras despedirnos, imos á Estação e a Turismo. Merco o libro do Zeca logo de 3 livrarias: Lello, Porto Editora e outra máis. En Lello, Gramática do Português, de Cintra, a ver se aprendo a pór os 3 tipos de acento gráfico. En Porto Editora, Poesia I, de Pessoa. En Turismo, collemos o mapa de Lisboa e endereços i telefones. Xantamos na Adega “O ê aquí” Iscas de Bacalhau com Feijoada e tiramos para Aveiro. Começa a arroiar e decidimos deixar Aveiro para a volta. Imos a Coimbra. Tiro esta foto ao pe da estatua de D. Dinis, fundador da Universidade. Fazemos, da Faculdade de Letras á Sé Velha, o caminho que debia fazer o Zeca os dias que non saia a noite antes cantar fado, que deviam ser poucos.

10 Coímbra-Lisboa

Lisboa, 15 de abril:
Estou tomando un Porto, con cheiro “a flor da laranjeira” nun sitio precioso á beira do Castelo, soa Jazz e Eue está de par de min.
FELICIDADE PLENA.
(Onte perdémonos por Lisboa até as 3 da mañá e todos os residenciais estaban ocupados, os telemóveis seguían sen rede, as cabinas tragan os cartos, nos bares non teñen teléfono, acabamos durmindo na Berlingo no medio e medio da zona histórica (á beira de Pessoa...), pero hai que tomalo con humor.Hoxe xa temos teito, comida, música e pracer! O que dicía: Felicidade plena.

11

Saímos de Conímbriga e son 3 horas até chegar a Lisboa e unha máis para dar co Bairro Alto e outra para descubrir que non hai pensões livres. A auga da condensación fai unhas cortinas para nós no coche e espertamos ás 9:30 co son dos tranvías a carón da Praça de Luiz de Camões. Antes, un par de birras no pub que topamos con máis música de guitarras. Logo, durmir.
Perdidos. Fartos. Pero hoje descubrimos que coa anguria fixemos un curso acelerado de orientación no centro de Lisboa e xa nos situamos na cidade do Tejo. Compramos na livraria de segunda man e topamos PENSÃO! En Saldanha, fotografamos á CowLumbus e duchámonos, bebemos Calem Velhotes (Porto) e comemos e sesta.
Logo a patear:
Saldanha, Marqués de Pombal, Diário de Notícias, Instituto Camões, o túnel onde o prenderon por se meter nunha “rixa”, o teatro Maria II, Praça da Liberdade, Discoteca Amália, o elevador –mirador–, Rua da Cruz e Rua do Castelo, onde topamos o Chapitô!, sitio hippie mestura de casa okupa, restaurante, e Espazo Aberto con teatro e espectáculos e cunhas vistas privilexiadas sobre o Tejo.CHEIRA Á FLOR DA LARANJEIRA!

12

O Tricicle ten aquí uns curmáns que se lle parecen mui pouco.

13

Seguimos subindo ata o Castelo de São Jorge. 18 €. Vamos por dentro da muralla pero por fóra do castelo, que é de balde.
Seguimos ata o Largo das Portas do Sol e Sta. Cruz. O mirador sobre Alfama e o Tejo.Até San Vicente e...

14

Eu (Lúa Neghra) parara a mirar carteis que anunciaban unha obra de teatro... E escoito voces (femininas!) que chaman por min e risos. Alucino. Dúas coñecidas coas que rara vez me atopo en Compostela e vamos coincidir na rúa máis pequena de Lisboa. Lucía e María agardan polo tranvía (descubrimos que as paradas son carteliños de metal pendurados dos fíos). Nós seguimos até o Liceo, até o Panteón, seguimos buscando as “Escadinhas” que saen n’A Caixa, de Manoel de Oliveira, e, despois de moitas voltas, atopamos a Casa do Fado. Entramos no mesmo intre ca un grupo de turistas.Entón...

15

Ía contar o encontro-nazi ca autoridade II, mas venho de escutar algo impresionante.
Uma mulher recrútanos á porta do “Alfama do Fado”. Nos dizemos que só vamos beber e escutar fado. Fala que sim e segue cazando turistas a lazo.
Cando comezan a cantar, baixan as luzes e tudo começa.
A guitarra, o violão, sae a nova e canta bem, logo o apresentador, mas afinal, ela, a fadista, 70-80, saca essa esa voz, esa potencia da seriedade que impõe. Olha direito ao coração. E canta também.
Remata tudo e foi demasiado curto e também mágico de mais. Era o que quería: escutar O Fado.Também em Lisboa.

16

A ver, tocoume a min contar o encontro-nazo coa autoridade II: logo de moitas voltas, metémonos na Casa do Fado, cun grupo de turistas. Eu digo “Ola” así con mirada interrogante, en plan “Hai que pagar?”, pero o segurata mírame sorrinte e contesta: “Ola”. Tudo bem. Então, entramos e miramos as portadas d’Os ridículos, os carteis asinados por dadistas, os vídeos das décadas 20-30-40... os deseños de Stuart Carvalhais, “homen de peor fama de Portugal”... E cando escoitamos que están a fechar, saímos correndo. O segurata pregúntanos de onde saímos, e nós dicimos... Entramos! Pregunta “Co grupo?”, e nós, “Non, sós!”, e di “Tería que chamar a policia para vos identificar”. Eu, con ese uso do condicional “tería” quedo tranquila. Necesitabamos “autorizaçao” para entrar. “A próxima vez, chamo a policia”, e nós poñemos cara de boíños e marchamos... E entón foi cando a “Alfama do Fado” nos acolleu nos seus brazos.Arlinde Carvalho, estamos a contar un dos guitarristas que se chama. Vén á Galiza para a semana!

17

Não ê isso. É que a Maria do Ceu, a fadista do fado galego do Miño, como também há fado de Lisboa e fado de Coimbra (diferente de Canção de Coimbra, que tamén cantava o Zeca), canta composições do Arlinde, e claro, precisa do noso guitarrista para as tocar. E para a semana, segunda ou quinta, sae con ela na TVG.
Pero é que o ghicho, ao lle dicir que seguimos as pegadas do Zeca, e que eu son tamén guitarrista, pero punk, confésame que gravou de novo no sitio en que gravaron o 1.º disco os mítico grupo de punk portugués XUTOS & PONTAPÉS, pero que agora, “ja ve”, co Fado.Por certo, a consumiçión mínima, 12’5 € (2 portos).

18

Pintadas na rúa á noite:
“Queremos mentiras novas!”
“Xesús fode Mahomé!”
“Viver mata”
“Un beso de amorno se lo doy a Corcuera!”

19

No Chapitô:
www.brutus.cz na camiseta da camareira.

Botando contas (sobre Alfama do Fado), esa noite, sábado da Semana Santa, conseguirían meter 50 persoas, e como muito, 100. Multiplicado dá 500 € ou 1000 en total. Dividido, 100 ou 200 para cada un, sen contar a “captadora da porta”, así que, lembrándome de que por Lou Reed paguei 30 € e foi unha merda de concerto, por Maria Portugal, fadista, paguei 9 €, descontando os 2 portos (e un terceiro convidado para acalarnos). Así que, fóra de estar mal, está moi ben.
Só queda que entramos un pouco enganados, pero é que eu tamén os enganei, como demostran estes registos en mp3, que provocaron que non lle quixese comprar o CD en que saía, soñadora, con 20 anos.

Logo vamos ao encontro do Pándigo e do batera de TH e mais outros/as colegas, en Luiz de Camões, Bairro Alto.
Praça do Comércio, todo para arriba pola peonil.
E a cova do Inferno, garito punk-hard-core caralludo, o Paradiso, con pintadas coma o Porrón compostelán antes da reforma. Dois curasán (ou coração) convidados polo Pándigo e “andando” á pensão, onde Lou Reed aparece outra vez, en forma de travesti con que nos cruzamos no ascensor da pensão, “Shaved her legs and he’s a she”. Jackie’ walking on the wild side.

Subindo da Praça do Comércio á Liberdade, ofrecéronme outra vez, como hai 10 anos, un pedrolo de haxix do copón.
Viaxe remisniscente.Sempre Lisboa.

20

O Az do Livro e dúas máis de livro velho em Calçada do Duque na Baixa-Bairro Alto e tamén DISCOLEÇÃO e o restaurante Salón dos Galegos.

21

A ver, onde quedamos...Ah, si! No travesti da pensão. Pois nada, saímos do ascensor, entramos no cuarto e caímos na cama coma pedras. Hoxe marchamos algo tarde (coma sempre) da pensión, e collimos o coche para nos perder polas rúas, dar mil voltas e escoitar bucinazos até atopar a casa (unha delas) de Pessoa... Pechada. Así que determinamos ir, cando menos, á cafetaria onde el escribía. E aquí estamos. Tomando café e escribindo. Seguro que Pessoa non podería escribir cun balbordo coma o de hoxe...

22

E con tanta xente.
A ver, antes collemos, logo de atravesar o parque da Estrela, o tranvía a Alfama, que ía a toda tralla e baixamos alí e comemos no Chapitô, impresionante, ben e barato relativo, logo polas rúas (Praça de João I ata aquí). Hai unha rúa de esqueiras, a Calçada do Duque, que ten 3 livrarias de velho, 1 de discos velhos e 1 restaurante galego, todo fecho.
Tiramos para Aveiro. Chao, Lisboa Sempre.

23 Lisboa-Aveiro-Vigo-Compostela

Así como saímos, pola circular, un avión grande coma un mundo pasa por riba nosa á altura dun edificio de 20 plantas máis ou menos.
O aeroporto. Un último sinal excepcional dos que nos regalou esta cidade e a viaxe. Escribo xa isto dende o Franco, fronte á Alameda de Compostela. Ao me erguer hoxe fun pola rúa do Rosalía e deume aínda a sensación de que seguía de viaxe, mirando con ollos novos para as laxes e os edificios de sempre. Seguro que o que nos dá a viaxe é iso, a actitude constante de viaxar, os ollos novos sobre as mesmas cousas. A Lúa Neghra comparábao todo, tudo, co Ferrol: as rúas da zona máis nova do Porto, os arrabaldes de Lisboa, e coa ponte dos tirantes de Pontevedra. Era coña. Pero xa dicía Cavafis que a cidade permanecía dentro dun, por muito que viaxase, e que sempre se andaban as mesmas rúas. Viñemos do tirón, parando en Aveiro, cos barcos, un aparca-coches que casara en Alacant e tiña alá unha filla... aparca-coches gorrilla, non mordomo (he, he). Moi simpático.
A Lúa Neghra esmigallou o pan reseso portugués do seu bocata fronte aos barcos pintados da Venecia portuguesa. Logo demos unha volta arredor e non topamos os rastros do Zeca. Lendo o libro de seu irmán, hoxe, descubro que é que xa non existen as casas Aveirenses en que morou. Non preguntei por elas. E fixemos ben.
Na ¿fronteira? asáltannos as emisoras espanholas con:
–Aserejé.
–Vixilia pascual.
–Los Piratas.
–...
Todo en español a 15 km do río.
Por fin a Radio Galega. Escachamos co riso coa fonética das presentadoras: español.
Vigo (casiña), cambio de coche e Compostela.

Viaxo agora por Compostela.
O primeiro día que botei en Compostela boteino completamente só (os meus colegas viñan ao día seguinte): andei, fun ao teatro, establecinme. Cando chegou a noite pensei:
–Mi ma, e aínda me quedan unha chea de días así!
Coma se estivese de viaxe.

E de vacacións ;-)