martes, 1 de mayo de 2007

1 Santiago-Vigo-Guimarães-Porto

Porto, 13 (ou 14, xa) de abril do 2006, sobre a media noite (pola hora portuguesa)…
CONSEGUÍMOLO!!!Despois de comprobar que o zuncho perdía auga, cambialo pola Berlingo de Mamá Modista en Matamá, dar voltas por Guimarães, mercar unha saia nun “Inflação negativa” porque morría da calor, dar mil voltas, entrar e saír de Porto, atopar taxistas solidarios que recúan para deixarnos saír cando nos metemos polo carril que non é, chegar á Pousada da Juventude e que (loxicamente) non haxa prazas e teñamos que buscar pola Rede e chamar a mil pensións, saiamos e que bonita está a lúa chea sobre o Douro, e metérmonos nun labirinto infernal de direccións prohibidas durante dúas horas... Chegamos, duchámonos e inauguramos o caderniño!

2

Mea culpa. Recoñezo contrito o meu erro de percepción: os portugueses non guían mal, simplesmente son ÁCRATAS, arrenegan da norma. Despois de adiantarme sistematicamente pola dereita, non cederme o paso, etc., vai un TAXISTA e, cunha soa ollada de contrición miña, que me metera mal, recúa, fai recuar os de atrás e ármase un recuamento solidario cun galego. Os lusos tanto recúan por ti como te adiantan por anarquía.
Macquiavelo é concelleiro de tráfico en Porto, se xulgamos polo cristo de direccións prohibidas que me desesperan.
O da pensión é un mantedor efeminado encantador. Penso no pícaro dos seus 60 anos entregados a unha casa de citas no bo sentido. Entrañable.
En Guimarães miramos as casas de bonecas do curral das comedias, a faca suissa de 70 € e “Aqui nasceu Portugal” con Castelao nunha placa.
Nunha tasca do Cais, os estudantes danlle 2 bicos á señora que atende, coma se fose súa avoa, a velhinha benfeitora que os emborracha e que fala con nós para nos dizer que “há um cão na porta que não é bem”.
Porto en costa.
Adoro.É unha das cidades máis lindas que conheço.

3

A min encántame a mestura (na señora da taberna) de baby de cadros, saia de cadros, xersei e lentes… Coas pantuflas e os calcetíns das Supernenas.
E agora deixo un pouco de background tabernario:

E se o Eue/a Lúa Neghra/segundo proceda/... quere
ser da nossa malta
ten que beber desta copa até o fim.
E vai para dentro, vai para dentro, vai para dentro...

(putéase á/ao interfect@ o tempo que se queira, mentres el/a bebe...)

Vai para dentro e vai para baixo.

Outra:

Inmaculada, a senhora dos pasteis,
faz com que o vinho não se acabe nos toneis
e que a augardente seja cada vez mais forte,
juro e jurarei que beberei atê a morte.
Quando eu morrer não quero choros nem gritos,
a pê de mi quero cinco, cinco litros.
Vai, vai para arriba, vai para baixo, vai para o centro,
vai para o centro, vai para o centro e vai para dentro.
O que eu digo: @s portugueses son o que teriamos sido os galegos se nos deixasen...

4

Unha rapariga dime:
–Muito xiros!
–O que?
–Os sapatos!
–Que têm?
–Que são muito xiros!
–Ah! Obrigado.
Segue para a frente e reparo en que lle soba repetidamente o paquete ao mozo (seu?) louro que vai detrás.
As portuguesas son recatadas?Adoro!

5

Red Hot Chilly Peppers.
The Clash.
Violent Femmes.
The Doors.
Isto é o que puxeron ata o de agora (2-3 da mañán ou así) no pub máis pijo de Porto.
L. A. Woman.
Vale. Con esa música non é tan pijo...
Si, pero está no puto centro do Cais, na praza aberta ao río máis grande... Aquí, hai ano e medio cobráronme 3 € por un porto ás 7 da tarde. Hoxe hai Imperial de presão por 1 €.
Pero nas paredes da parte de arriba están: The Crow, Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Led Zeppellin, Kurt Cobain, Pulse (Pink Floyd-Pinfloi!), John Coltrane, Jimy Hendrix, The Blues Brothers e...
UNHA PÍA DE AUGA BENDITA!
E agora, The Cure...
[E no resto do Cais, música de “zapatilla”, como diría o Rubio, o meu compañeiro de piso]
Boys don’t cry.
Nothing else matters.
METALLICA![E todos, polo baixo, cantaruxan a letra. Isto non pasa en ningún outro país]

6

POR CERTO...
(gran locución)
... que aparcamos o “carro” na rua que baixa da Estação de Comboios atê o Cais... e claro, depois havia que subilo pa riba! Era só uma rua, “Sta. Catarina” (Eufémia, que nos valeu muito –a nossa peregrinação remata na sua campa– i depois baixar a rua da Alegria atê o Residencial.
Páranos a GNR!!!!
Eu:
–Lúa Neghra, acéndeme un pitillo.
–Vale!
–Rápido, que seguro que me fan soprar.
–Vai.
O guardinha:
–Estacione, se faz favor.
Eu, pensando: Mierda –castelhano–, seguro que me fai soprar.
Aparcamos. Facemos tempo. Aparco un pouco mellor.
Ele:
–Abra a janela!
Eu:
–Sim, sim.
Fumo. Hesito. Hostia! Fumo despois de ano e medio sen fumar.
Abro.
–A onde ê que vai?
Eu, profesional:
–Pois vamos atê Lisboa, logo Beja, no Alentejo e tal –calo o de Catarina Eufémia.
–Viagem?
–Viagem de feriados. Eh... gosto muitíssimo do Cais e... acho que é um dos lugares mais fermosos... MESMO DA PENÍNSULA!
A guantera que non abre.
Ele:
–Documentaçao.
Eu:
–Minha ou do veículo?
Ele:
–Sua i do veículo.
–Ah, sim.
Forcejeo coa puta guantera.
Acórdame miña nai e a súa manía de gardar tan ben as cousas que non hai dios que as encontre.
Fumo.
Ele:
–Sim?
Eu:
–Ê que o carro ê de minha mãe, etc...
Por fin abre (forzada).
–E ja viu o estadio do Dragão?
Eu:
–Eh? Ah, sim, ao vir, a autoestrada, a saída, etc...
–Não deixem de ver. Boa viagem.
Flipadón.
Rimos.
Acabo o cigarro.
Etc.
MIÑA NAI DEUME OS CAMIÑOS
MEU PAI DEUME O MARE
NON TIÑA MÁIS QUE DEIXARMENON PENSO MÁIS DEIXARE!

7

SECCIÓN PINTADAS
“Do Douro a Viveiro
é tudo tripeiro”
(Rua da Alegría)

“Obedeçer
e
(economía lingüística porque usa o rabiño da cedilha como acento do “e”)
morrer”
(Símbolo da Anarquía)

“O terrorismo ê a paranoia do século XXI”